Κυνισμός αντί καθαρού συναισθήματος, γιατί έχουμε και αξιογκουχ..γκουχπρέπεια.

Ε λοιπόν αγαπητοί μου αναγνώστες (αχαχαχαχα!),
ήρθε η ώρα να σας ενημερώσω για το θέμα που ξέρω ότι σας καίει πιο πολύ και από όσο τον καίει ο κώλος του κασιδιάρη το βουλευτικό έδρανο: τι απέγινε το γκομενάκι;! Τι να σας πω; Να σας το πώ; Το χάσαμε το κορμί πατριώωωωωτηηηη.....Δε μας πρόλαβε ο στρατός αλίμονο! Δεν τον προλάβαμε ούτε κι εμείς, και η "άλλη" είναι πλέον μια ζοφερή (για μένα πάντα μιλάμε) πραγματικότης. Τι να κάνω; Εγώ είμαι τώρα τρίτο πρόσωπο και περισσεύω. Το ξέρω ότι σας έχω απογοητεύσει, και ότι περιμένατε πιο πολλά από μένα, μια γνήσια σαρακατσάνα που λέει και η Μαρίνα Κουντουράτου, αλλά δεν κάναμε και πολλά φέτος, ούτε στους ολυμπιακούς, ούτε και σαυτό το αγώνισμα.
.............................αυτάααα................................................................................................

Άντε κορίτσια και στα δικά μας οι λέυτερες, εγώ θα γίνω λεσβία και θα κλειστώ σε μοναστήρι, ή θα μεταναστεύσω σε κάποιο μέρος με μολυσμένα νερά για γρήγορα ξεμπερδέματα -σε κάθε περίπτωση, ό,τι ανθοδέσμες έπιασα σε γάμους έπιασα, πωλούνται τώρα σε τιμή ευκαιρίας μαζί με κάτι ματσάκια μαϊντανοπροσδοκιών για στόλισμα γύρω-γύρω. Α, δεν σας έχω πει τι είναι η μαϊντανοπροσδοκία; Είναι το είδος της προσδοκίας που φυτρώνει ασχέτου προϋποθέσεων, και αν είσαι γυναίκα σε κάνει να ελπίζεις ότι αυτος ο άντρας θα σε αγαπήσει (ωωωωπς εδώ ξέφυγα από τον κυνισμό  με αυτή τη λέξη, μισό λεπτό), ενώ αν είσαι άντρας, ότι θα σου κάτσει η γκόμενα (νομίζω τό'φτιαξα). Μάλιστα  έχει και κορδέλα στο ματσάκι μαϊντανοπροσδοκίας που γράφει "πού πας ρε καραμήτρο". Τέλοσπάντων, ας συμφωνήσουμε ότι θα συμφωνήσετε ότι συνεννοηθήκαμε.

Τώρα κανονικά θα έπρεπε να μιλήσουμε για την πολιτική και για τις διεθνείς σχέσεις, που είναι το άλλο μου ενδιαφέρον, αλλά είμαι λίγο στεναχωρημένη, οπότε θα την κάνουμε άλλη φορά, αυτήν την κουβέντα, ναι;

Περί ανέμων και υδάτων

Λοιπόοοον.....

Να που ξαναβρισκόμαστε, όπως έχω γράψει και στον τίτλο του μπλογκ. Όχι, δεν ειμαι σχιζοφρενής (καλά, ίσως λίγο), αλλά φαντάζομαι ότι δεν ζούσα μόνη μου όλον αυτόν τον καιρό τις ελληνικές εξελίξεις, έτσι δεν είναι;
Επίσης, είδα ότι μια νεοφεμινιστική οργάνωση των εξαρχείων έχει κλέψ..γκουχ γκουχ γκουχ... το όνομα του μπλογκ, έχοντας ονομαστεί και αυτή μιγάδα, αλλά μιας και δεν έχω κανένα θέμα με τις νεοφεμινίστριες, ας είναι.

Και μιας και είπα ελληνικές εξελίξεις (ΧΑ! ΑΣ ΓΕΛΑΣΩ!) , τις προάλλες στον προαστιακό κάποιος έβγαλε μαχαίρι, σε μια παρέα παιδιών χωρίς εισιτήριο, γιατί αρνούνταν να κατέβουν παρά τις υποδείξεις του ελεγκτή. Και δεν αντέδρασε κανένας. Υπερβολή, που θα έλεγε και η φίλη μου η Ε. Μη σας ακουστεί λίγο, το λέει όταν κάτι τραγικό συμβαίνει, και το ειρωνεύεται. Ωστόσο, και υπό το πρίσμα της αρχαιολαγνείας που επικρατεί, ο πιο σύντομος τρόπος να περιγραφεί τι σημαίνει ύβρις για τους αρχαίους, είναι η λέξη υπερβολή. Να τα ακούν αυτά οι χρυσαυγίτες παρακαλώ (φτού σκόρδα), που έχουν το μονοπώλιο στο ελληνικό γονίδιο, και γι'αυτό είναι τόσο μελαχρινοί. Ας μην αρχίσω τώρα την ανάλυση για το πώς συνδέεται το μαχαίρι στον προαστιακό, η υπερβολή και η ύβρις, ανοίξτε την Αντιγόνη της ΄Β Λυκείου και ξεστραβωθείτε, ζωντόβολα, έτσι φτάσαμε μέχρι εδώ, με το να μην βλέπετε τη σύνδεση.

Και τώρα, θα σας πω το καυτό θέμα της ημέρας, τα γκομενικά μου. Δηλαδή όχι ακριβώς αυτό, με υπονοούμενα, ξέεερεις εσύ...
Το μαναρομάναρο μπαίνει φαντάρος εντός ολίγου, και εσάς δε σας αφορά καθόλου αυτό βέβαια (ΚΑΤΩ! λυσσάρες, δικός μου είναι!!!) , αλλά κι εγώ η καϋμένη σε ποιόν να το πω, αν όχι στον άψυχο υπολογιστή της κολλητής μου και σε ένα μάτσο αγαπημένους αγνώστους που μπορεί να έχουν κλασμένο αυτό το μπλόγκ;!
Το προσπερνάμε αυτο.
Αυτό που με καίει εμένα -δηλαδή τι με καίει, με καρβουνιάζει, με κάνει στάχτη και με ρίχνει στο Αιγαίο-, είναι να φτάσει αλώβητος από ξένες επιθέσεις μέχρι το στρατώνα. Μετά όλο και κάποιος συμπαθής λοχίας θα κάνει τη δουλειά του, η οποία βέβαια είναι, να μην τα φτιάξει με άλλην, μέχρι να τα φτιάξει μαζί μου.
*ποιός σκατά μιλάει από τη γαλαρία και λέει ότι ΕΓΩ, η μεγάλη κυνική φιλόσοφος, είμαι ερωτευμένη κάργα και φουλ με το φανταράκι, να σκάσει και να πλαντάξει αμέσως, γιατί η δημοκρατία πέθανε! τ' ακούς;!! άλλωστε του τό'χω πει κι αυτουνού ότι είμαι ερωτευμένη, δε χρειάζομαι υποβολέα*
Ας αναλύσουμε διεξοδικά το θέμα, κυρίες και κύριοι.
Εγώ τον θέλω. Αυτός με θέλει, και θα το μάθει σύντομα, ΑΝ δεν βρεθεί κάποια άλλη στο ενδιάμεσο, να τον πείσει για το διαφορετικό.
.........................................................
Καλά με το που τα έγραψα αυτά, σκέφτηκα ότι είμαι πολύ χαζή που ανησυχώ για τέτοιες βλακείες.
Συγχωρήστε μου την υστερία αγαπητοί μου, έκανα ένα τσιγάρο και ησύχασα.

Άλλωστε, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, έτσι δεν είναι;
Και βέβαια : ΚΑΤΩ ΛΥΣΣΑΡΕΣ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΦΑΓΑ!!!

και για να δικαιλογήσω τον τίτλο, ας κάνουμε ένα γκάλοπ: αεροπορία ή ναυτικό;

Φιλάκια, αλα Μιμή Ντενίση 

(How to?) give yourself a second chance

Είχα διάφορες αμφιβολίες για το αν πρέπει να παρατήσω το μπλογκ καλοί μου φίλοι, καλά-καλά δεν το άρχισα και έπαθε κρίση ταυτότητας. Εμ, θα μου πει ο γρύλλος μου, αυτά παθαίνεις όταν δεν ακολουθείς το πρόγραμμα! Ή ακόμα χειρότερα όταν δεν ξέρεις να ξεφύγεις από αυτό. Τι τραγικό να μην μπορείς να παραβείς τους δικούς σου κανόνες ε; Το μπλογκ ξεκίνησε με συγκεκριμένο ύφος, το οποίο κατέληξε να με περιορίζει, καθώς αν δεν είχα να πω κάτι που να ταιριάζει στη θεματολογία του, δεν το έγραφα. Τι ανοησίες!
Μετά βέβαια σκέφτηκα: Wait a minute! I'm not a quitter, am I?! Οπότε μάλλον θα του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία.

Η καινούρια χρονιά θα αρχίσει όπου νά'ναι και έχω πολλά στο νου μου. Ο χειμώνας πιάνεται από τον Αύγουστο, οι πρώτες ψύχρες έχουν ήδη αρχίσει, το κρύο σέρνεται σιγά-σιγά κάτω από τον καναπέ. Μη σας ξεγελούν τα κοντομάνικα, όπου νά'ναι θ'αρχίσουν οι ζακέτες, τα ριχτάρια και πριν το καταλάβετε θα βρεθείτε κάτω από τις κουβέρτες. Τώρα αυτό βέβαια δεν είναι και απαραίτητα κακό, έτσι δεν είναι; *παιχνιδιάρικο κλείσιμο ματιού*
Ελπίζω φέτος να πάνε καλύτερα τα πράγματα από όσο τα φαντάζομαι, από όσο τα φανταζόμαστε όλοι. Μάλλον ισχύει ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, μη μας πεθάνει εμάς πρώτα.
Όχι μη με παρεξηγείτε, εγώ αισιοδοξώ. Όλοι μας να αισιοδοξήσουμε παιδιά, για να μη φουντάρουμε. Ύστερα, μην είμαστε και αχάριστοι, ως τα τώρα καλά δε ζούσαμε; Γιατί να μην κάνουμε την ανάγκη φιλότιμο και να μη πούμε ότι και τώρα κάτι θα γίνει, θα ξυπνήσουμε από το λήθαργο, θα ζήσουμε κι εμείς όσο μπορούμε καλύτερα;
Η αξιοπρέπεια είναι που δεν πρέπει να λείψει. Χωρίς την αίσθηση της αξιοπρέπειάς σου είναι πολύ δύσκολο να πορευτείς. Και ξέρετε, προσπαθούν πολύ για να μας τη στερήσουν, αλλά... ας έχουμε πίστη!
To λοιπόν, έχουμε και λέμε: εφέτο θα γίνουμε καλύτερα παιδιά, θα μάθουμε πιο πολλά γράμματα, θα αγαπάμε όλα τα σκυλάκια και γατάκια της γειτονιάς και άμα λάχει, και το γείτονα. Για πιο γενικά δηλαδή, όποιον είναι κοντά μας (βλ. όλες τις ερμηνείες του νόμου για το "κοντά").

Αυτό το δασκάλεμα έχω να σας κάνω για δεύτερη ευκαιρία.  Και τα ξαναλέμε.

(Φλυαρία περί αισιοδοξίας)

Λοιπόν παλληκάρια μου,επειδή όλο κάτι αισιόδοξα διαβάζω στα άλλα μπλογκ, και επειδή εγώ αρνούμαι να τα παρατήσω τώρα, αποφάσισα να σας τα γράψω εγώ τα αισιόδοξα.

Θα ζήσουμε ρε! Θα ζήσουμε! Δε πα να κωλοχτυπιούνται όλοι, εμείς θα ζήσουμε. Δε θα αρχίσουμε τα αντικαταθλιπτικά επειδή είναι όλοι τους πουλημένοι. Έχει Ο Θεός. Και μην ακούω από τη γαλαρία "Ο Θεός έχει, εμείς δεν έχουμε" ή "πότε θα δώσει και σε μας" γιατί θα τραβάω τα μαλλιά μου. Σοβαρολογώ, θα τα τραβήξω. Δε θέλετε να το δείτε αυτό, είναι τρομακτικό θέαμα.

Και αρχίζω. Τα Πάσχατα περάσανε, έρχεται το καλοκαίρι (στο φούρνο είναι, ψήνεται), οι κυρίες αρχίζουν τις δίαιτες, οι όχι και τόσο κυρίες αποδέχονται ότι είνα μάταιο, οι άντρες αρχίζουν να χαίρονται στην ιδέα των μίνι και των σορτς  -και καλά κάνουν. Γιατί κύριοι, τι σχέση έχει το αν έχουμε λεφτά με τα σορτς και τα μπούτια; Όταν δεν έχουμε λεφτά δεν έχουμε μπούτια; Η φτώχια θέλει καλοπέραση λέω εγώ στις σύγχρονες φαινομηρίδες. Βγάλτε τα μίνι έξω!
Επίσης. Αύριο είναι πρωτομαγιά. Λουλούδια έχει παντού. Βγείτε έξω, μαζέφτε τα, και πιείτε και ένα ούζο στην υγειά μου. Απαγορεύεται η μιζέρια.

Να είστε καλοί με τους γύρω σας, να τους αγαπάτε  -η γκρίνια είναι πολυτέλεια.
Έρχεται και η εξεταστική με το καλοκαίρι, αλλά εσείς δε θέλω να μου αγχώνεστε. Πάρτε τους φραπέδες και μην ξεχνάτε να μιλάτε με τους φίλους σας.

Θα ζήσουμε.

Ελληνικές Κατσαρίδες

Πριν από μερικές ημέρες παρακολούθησα τη θεατρική παράσταση "Η κατσαρίδα" από τον περιοδεύοντα στην Ελλάδα θίασο.
Φαντάζομαι ότι πολλοί από εσάς θα την γνωρίζετε ή θα την έχετε ήδη παρακολουθήσει, μετά από τόσο ντόρο που έχει κάνει.

Λοιπόν χάρηκα πάρα πολύ όταν διαπίστωσα ότι δεν πρόκειται για περίπτωση "πολύ κακό για το τίποτα"! Περάσαμε πάρα πολύ ωραία, οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν καλές, είχαν το κέφι που χρειάζεται μια διαδραστική κωμωδία και η σκηνοθεσία ήταν ευρηματική.

Το μόνο που δεν ήταν τόσο πρωτότυπο στο έργο ήταν το μήνυμα που ήθελε να περάσει: όλοι οι άνθρωποι τρέχουν να προλάβουν, να επιτύχουν τους στόχους τους, χωρίς να περιμένουν να σκεφτούν αν αυτό που θέλουν είναι αυτό που θα τους κάνει ευτυχισμένους.
Με λίγα λόγια, ήταν κριτική στον σύγχρονο τρόπο ζωής, υπό ξεπερασμένη κατά τη γνώμη μου οπτική. Γιατί στην Ελλάδα έχουν αλλάξει οι συνθήκες. Δεν είμαστε πια η χώρα που ασφυκτιούσε από όνειρα, όπως 5-10 χρόνια πριν. Δεν τρέχουμε για να επιτύχουμε τα όνειρά μας: τρέχουμε σαν το Βέγγο. Η Ελλάδα σήμερα αρχίζει να πεινάει, να έχει όσο χρόνο θέλει στη διάθεσή της για να μην κάνει τίποτα (ανεργία), να μη τολάμει να ονειρεύεται γιατί από το μνημόνιο -χωρίς θαύμα- θα βγούμε σε 50 χρόνια. Δεν είναι ότι παραμυθιαζόμαστε με οράματα ανάπτυξης, αλλά ότι μας φλωμώνουν στην απαισιοδοξία και την καταστολή. Ο Έλληνας δεν πρέπει να κάνει απερισκεψίες, αλλά υπομονή -αυτό δε μας λένε όλοι;

Πάντως, αν εξαιρέσει κανείς αυτό, μας έφυγε ο τάκος από τα γέλια. Και αυτό δεν είναι ποτέ ανεπίκαιρο.

Τα ύστερα εναρκτήρια

Και κάπως έτσι άρχισε και το 2011... ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Γιατί δεν ξέρω αν σας το είπαν, αλλά τώρα άρχισε, με το τέλος της εξεταστικής, με το καινούριο εξάμηνο που ξεκινάει στις 14 Φλεβάρη -του αγίου Βαλεντίνου!

Μόνο που ελπίζω αυτή τη φορά να είναι όντως Βαλεντίνος και όχι Βλαμεντίνος.

Με το πέρας του γενάρη και το μπάσιμο του φλεβάρη έχουμε όλοι περισσότερες πιθανότητες να ευτυχίσουμε --έτσι λέει το ζώδιό μου. Όλα αυτά βέβαια είναι βλακείες, γιατί αν ίσχυαν τα ζώδια, εγώ τώρα θα έπρεπε να είχα αλλάξει 120 γκόμενους και έχω αλλάξει μόνο 117, οπότε όπως καταλαβαίνετε, πολύ κακό για το τίποτα.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως θα μας βρει η νέα χρονιά με κακή διάθεση, γιατί ως γνωστόν το καλό vibe φέρνει άλλο καλό vibe και τα δυο το πρόσωπο -που λέει και η Χ.

Λοιπόν αυτά σας λέω για -καθυστερημένη- αρχή, σας στέλνω τα φιλιά μου, και θα επιστρέψω σύντομα κοντά σας μετά τις διαφημίσεις!

2010 Happy end

Υποτίθεται πως κάνει κανείς απολογισμό των ημερών της χρονιάς που πέρασε, λέει τι θα κρατήσει, τι θα αφήσει βορά της λήθης, αν ήταν καλά, αν ήταν κακά, ετοιμάζει τις αποφάσεις για το επόμενο ετος...

Εγώ αυτές τις μέρες θυμάμαι σκηνές σταθμούς του 2010 και λέω να μοιραστώ καμιά μαζί σας.

Μάρτιος, Θεσσαλονίκη. Έβερεστ στην αριστοτέλους κοντά. Τσιμπολογάω από μια τυρόπιτα και ο σύντροφός μου στο φαγητό σημειώνει χαριτωμένα με ελαφρώς κρητική προφορά "σα σπουργιτάκι τρως!"... πού να ξερε ο άμοιρος ότι τις προηγούμενες μέρες είχα πιει όλο το βόσπορο αμφιταλαντευόμενη για τη συνάντηση, και το στομάχι μου είχε κλείσει από την ταραχή και την ανακατωσούρα; Μια φορά την έκανα εγώ τη φιγούρα της χαριτωμένης, γιατί κατά τα άλλα μόνο σα σπουργιτάκι δεν τρώω..!

Ιούνιος, Κομοτηνή. Ετοιμάζω τις βαλίτσες μου για ένα από τα πιο ταραχώδη καλοκαίρια της ζωής μου, τραγουδάω δυνατά στο σπίτι "i had the time of my life", κάνει ζέστη, τα ρούχα έχουν χρώμα, ο κόσμος έχει χρώμα, είμαι πληγωμένη και ξέρω ότι ετοιμάζομαι να πληγωθώ κι άλλο, συνειδητοποιώ μέσα σε πυρετώδη ταξιδιωτικό ενθουσιασμό ότι είμαι ευτυχισμένη.

Ιούλιος, Τήνος. Ο εαυτός μου απλώνεται στο χρυσό του τοπίου, αγγίζει τα μαλλιά της φίλης μου που έχουν το ίδιο χρώμα.

Αύγουστος, Κρήτη, Αγ.Πελαγία. Το πρώτο τσιγάρο της ζωής μου.

Σεπτέμβριος, Κομοτηνή. Συστάσεις που στο μυαλό μου έχουν ενιαία μορφή: αυτά που σκέφτηκα και αυτά που είπα αμέσως μετά "Όχι ρε πούστη μου..! Χάρηκα!!" λόγω μιας όχι και τόσο τυχαίας συνωνυμίας.

Νοέμβριος, Λυκαβηττός. Ένας φίλος μας μιλάει μια παράξενη γλώσσα.
Λίγο πιο μετά, Μιλάνο. Δύο μαντράχαλοι και ένα κορίτσι με το ίδιο αίμα, βρίσκονται μετά από πολύ καιρό όλοι μαζί, μεγάλη συγκίνηση που καταλήγει να εκφράζεται με γαργαλητό και δαγκωματιές.

Δεκέμβριος, Κέρκυρα. Κλείνω τα 20.